Het leven in Mysore

Week twee is alweer bijna voorbij en we beginnen in de routine te komen. Stukje bij beetje wordt ik beter in elke asana (yoga positie), begin ik de filosofie te begrijpen, de anatomie van het lichaam, de basis principes van Ayurveda en alle termen en namen in Sanskriet, de oude Indiase taal waarin ook de Bhagavad-Gita geschreven is. De training is nu bijna op de helft en het studeren, stampen, overhoren en herhalen is al begonnen.

Naast de yoga-studie, hebben we ook moeten wennen aan een compleet nieuw land, een nieuwe cultuur, nieuw eten, nieuwe regels, nieuwe mensen, een nieuw klimaat. India is niet India. India is een ongelofelijke verzameling van talen, tradities, culturen, etniciteiten, religies en gebieden. Wij zitten hier in de staat Karnataka (net als de Bundesländer in Duitsland), waar de hoofdtaal Kannada is, een super mooi schrift waar voor mij geen touw aan vast te knopen is (het ziet er zo uit: ಢ್ಯಾಫ್ನ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯೋಗ ಮಾಡುವ). De meeste mensen spreken amper Engels, dus vaak heb je handen en voeten nodig om je duidelijk te maken.

Je dient je hier ook "appropriate" te kleden. De schouders zijn blijkbaar erogene zones, dus die moeten bedekt, ook te korte broeken of truitjes zijn not-done. De meeste vrouwen (eigenlijk allemaal wel) dragen prachtige sari's, ingewikkeld om het lichaam gevouwen, of een kleurrijke tuniek met speciale broek en een sjaal. De mannen dragen meestal gewoon "Westerse" kleding, spijkerbroeken met een t-shirt of blouse. En dat in deze hitte!

En dan natuurlijk... het eten. Heerlijk curry's, bijna altijd vegetarisch (zeker het eten wat we van de school krijgen...), met veel specerijen, kruiden en knoflook. Bonen, groenten, rijst, chapati's, idli, dosa (allemaal "pannenkoekjes" van rijst, meel of zaden), en het tropisch fruit waar ik me momenteel ongans aan eet. Momenteel is het mango en watermeloen seizoen. Me likey! Alles is natuurlijk onwijs goedkoop, voor 2 euro haal je voor de hele week fruit en groenten in huis.

Ik heb een fiets mogen lenen van de school, omdat het "Hatha-huis" een eindje verderop ligt, en het is wel even wennen want hier rijden ze natuurlijk links. En dat niet alleen, het verkeer is hier namelijk EXTREEM. Gelijk de eerste dag was ik hier al achtergekomen, er zijn geen regels, geen stoplichten, amper verkeersborden en vaak geen strepen op de weg. En als die er wel zijn, dan trekt niemand zich daar iets van aan. Het enige wat je als verkeersdeelnemer in India dient te kunnen is je toeter gebruiken. Toeteren betekent "ik ga hier links", en "ik ga je passeren", en "pas op idioot, je zit in de weg", en "kijk uit voor die koe daar", en "oh help, ik heb een passagier verloren!", en alles daar tussen in. Zonder toeter kun je hier niet de weg op, zo simpel is het. Het is alsof Berlijn voor mij een "fiets-stage" was, en hier op de Indiase weg zijn de training-wieltjes eraf gerukt en ben ik het diepe in gegooid. Het is doodeng maar fascinerend tegelijk, fietsend in dit verkeer weet je pas echt dat je leeft!

En leven doe ik hier, ik geniet met lichaam, hoofd en ziel van alles wat ik meemaak, en als verlichting betekent dat je al het materiële opgeeft voor een hoger iets, dan weet ik nog niet of ik daar eigenlijk wel wil komen... 

Namaste!

Uit eten in het centrum, het gerecht wordt gewoon op een bananenblad geserveerd. Geen bestek uiteraard :-)

Onze huishoudster Lakshmi en haar familie had ons uitgenodigd voor het avondeten

Zij is ook de kokkin van de school en schotelt ons elke dag een heerlijk Indiase lunch en diner voor

"Adjustment class" met Ramesh. Hij is erg streng dus je moet goed je best doen.

De Devaraja markt van Mysore - een lust voor het oog!

Nog meer markt, met links de blokken rauwe rietsuikers voor alle zoetigheden waar Mysore om bekend staat